Jeśli miałabym Wam opowiedzieć książkę, musiałabym napisać tutaj o wszystkich przypadkach, o których pisze autorka. A jest ich aż 30. Każdy z nich opowiada co nieco o chorym, a także o samym momencie jego śmierci. I niby są to smutne historie, ale za razem ciekawe. Dowiadujemy się troszkę życiorysu pacjenta, o jego chorobie oraz o tym jak wyglądała jego śmierć. Wszystkie historie łączy to, że ludzie ci potrzebują rozmowy i wsparcia. Potrzebują tego, by ktoś wytłumaczył im, że nie mają się czego bać(choc łatwo się mówi). Potrzebują tego, by być przy nich w ostatnich chwilach. Porzebują wsparcia.

"W ciągu całego życia są tylko dwie doby, które mają dla nas mniej niż dwadzieścia cztery godziny. Spinają one księgę życia niczym okładka: rocznicę pierwszego z tych dni celebrujemy co roku, ale to dzięki temu drugiemu dostrzegamy drogocenność życia".

Bardzo dużo czasu, w ostatnich miesiącach, spędziłam w szpitalu. Kiedy byłam na sali, zmarła starsza kobieta. Nawet nie wiedziałabym o tym, gdyby nie jej córka, która o tym powiedziała. I tak sobie wtedy pomyślałam, że ta śmierć to nic strasznego. Budzisz się i juz nie wstajesz...Cierpienie pozostaje na ziemi. Ta książka mnie w tym tylko upewniła i  bardzo wpłynęła na moją psychikę. Mimo, że jest momentami smutna, to bardzo składnia do relefleksji i uczy.

Dlatego też, uważam, że książkę tę powinien przeczytać każdy, bez wyjątku. A zwłaszcza osoby, które boją się śmierci, lub chcą komuś pomóc w tych trudnych chwilach. Nie jest to pozycja łatwa, ale bardzo istotna. A czy można oswoić się ze śmiercią? Nie wiem, ale dzięki tej książce będzie to z pewnością łatwiejsze, bo jak twierdzi autorka, nie ma się czego bać...

Jak już odwiedzę to miejsce, to wrzucę Wam na Instragramie info jakie są moje wrażenia oraz zedytuję ten post :)